Wampiry

            → Wygląd

Są pięknymi, wiecznie młodymi potępieńcami o wielkiej mocy z twardym i lodowatym ciałem, które jest odporne na wszelkie uszkodzenia – nawet odcięte kończyny, za wyjątkiem głowy, po przyłożeniu zrastają się z korpusem. Ich skóra jest biała i gładka, jedynie po wypiciu krwi nabiera różowego odcienia, a ich kły różnią się od ludzkich tylko tym, że są ostrzej zakończone – na ogół jednak nie rzucają się w oczy i nie wydłużają się podczas „posiłków”. Z uwagi na to, że fizycznie zatrzymują się na etapie, w którym zostali przemienieni, w Saint Arnaud surowo zakazane jest zbliżanie się przez nich w tym celu do dzieci, a osobnik, który dopuści się tego czynu, zostaje stracony. Szczególną ich cechą jest zdolność do wyrażania smutku poprzez krwawe łzy, co jednak zdarza się niezwykle rzadko – większość wampirów wyłącza w sobie człowiecze uczucia – oraz to, że mogą regulować długość włosów i paznokci, jednak podczas regeneracji w ciągu dnia, powracają one do swojej pierwotnej długości.

            → Odżywianie

Żeby przetrwać, wampiry muszą się żywić krwią – ma ona na nich działanie narkotyczne: nawet jej odrobina sprawia, że wszystkie ich zmysły zaczynają szaleć – zwierzęcą lub ludzką, o ile nie należy ona do mieszkańców miasta, z pominięciem osób pracujących w „Gościńcu”. Jest więc to jedyna uprzywilejowana rasa, która może swobodnie opuszczać Saint Arnaud i zasada jest prosta: mają nie sprowadzić do miasteczka prokuratora i ciekawskich reporterów jakimś podejrzanym morderstwem.

            → Zdolności

Rasa charakteryzuje się niezwykłą szybkością, a ponadto ogromną siłą i niespotykaną zwinnością oraz doskonałym wzrokiem i słuchem. Są wyczulone na zapach wilkołaków, który jest dla nich nieprzyjemny i trudny do zniesienia, a jeśli pragną przemieścić się do jakiegoś miejsca w szybkim tempie, potrafią przemienić się w stado nietoperzy i pod latającą formą pokonać daną odległość. Osobniki, które stworzyły kolejnych wampirów, mają zwykle mniej siły niż te, które nie przedłużają ciągłości rasy; mogą jednak wytworzyć z nimi więź, dzięki której ich potomstwo musi być im posłuszne i spełniać ich rozkazy (uwolnić może je jedynie słowo stwórcy).

            → Rozmnażanie i przemiana

Wampiry mimo swojego popędu płciowego, przez który chętnie i często uprawiają seks, osiągając pełnię zadowolenia w momencie, w którym wpijają się w szyję partnera i spożywają krew; nie są zdolne do prokreacji – choć mówi się o tym, że kiedyś powstało dziecko będące owocem zbliżenia wampira i ludzkiej kobiety. Ich populacja zwiększa się jedynie poprzez napojenie śmiertelnika własną krwią i późniejsze zabicie go, by mógł powstać z martwych jako jeden z nich. Przemiana trwa zazwyczaj dobę i jest niezwykle bolesna, a dany osobnik od razu łaknie krwi, dlatego powinno się to odbywać w zamkniętym pomieszczeniu, żeby nie stwarzać zagrożenia dla mieszkańców. Pisklę – inaczej młody wampir – jest całkowicie uzależnione od swojego stwórcy i ślepo w niego wpatrzone, dlatego chętnie godzi się wykonywać jego polecenia i bez wahania oddałoby za niego życie, jako że bez niego jest niemalże bezbronne. Stan ten utrzymuje się tak długo, aż jego pan nie zdecyduje się go uwolnić.

W Stain Arnaud może być trzydzieści WAMPIRÓW wraz z pisklętami w proporcji dwa do jednego (czyli maksymalna liczba młodziaków to dziesięć, chociaż oczywiście może być ich mniej, wtedy automatycznie wzrasta liczba dojrzałych wampirów). Dojrzały wampir nie oznacza jednak, że musiał już kogoś stworzyć – po prostu jest zdolny, aby przemienić człowieka, bo nie krępuje go wola jego pana. 

            → Zdrowie i śmierć

Spożywanie krwi czyni je nieśmiertelnymi – zrezygnowanie z niej wprowadza ich w stan uśpienia, w którym mogą przetrwać stulecia; do spróbowania kolejnej kropli czerwonej cieczy – ale choć nie chorują i nie starzeją się, można je zabić poprzez wbicie kołka w ich serce czy wystawienie ich na działanie słońca, które sprawia, że poszczególne tkanki ich ciała rozpadają się na drobne kawałeczki do czasu, aż pozostanie tylko kostna. Za wyjątkiem oparzeń regenerują się więc szybko, szczególnie za dnia, kiedy odpoczywają w swoich trumnach czy piwnicach, kryjąc się przed światłem dziennym. W żaden sposób nie reagują jednak na czosnek czy krucyfiksy, przecząc w ten sposób stereotypom krążącym wśród najstarszych ludzkich mieszkańców Saint Arnaud i nierzadko część z nich pojawia się w niedziele na specjalnych mszach odprawianych za ich potępione dusze, uśmiechając się cynicznie do bogobojnych staruszek.

            → Inne 

            (wybory, obalanie mitów, miejsce zamieszkania)

Co roku poprzez głosowanie – a przynajmniej tak głosi teoria, bo w praktyce są to groźby, szantaże i kłótnie trwające między nimi przez dobrych kilka dni – wampiry wybierają między sobą jednego przedstawiciela, który zasiądzie w ich imieniu w radzie. Na ogół i tak nie dochodzą do konsensusu, dlatego jeszcze nigdy nie zdarzyło się tak, że ktoś z nich dwa lata z rzędu urzędował na tym stanowisku. Obecnie jest nim Andrew Smith. Nie istnieje żaden sposób – chociaż próbowano z rozmaitymi odmianami kamieni szlachetnych w formie biżuterii – na to, by uodporniły się na słońce, tak więc muszą się kryć za dnia. Im starszy jest jednak wampir, tym dłużej wytrzyma będąc poddanym działaniu promieni słonecznych, dlatego czasem można spotkać dorosłe osobniki przemykające uliczkami miasta, gdy starając się poszukiwać cienia, muszą się gdzieś przedostać. Mieszkają w zachodniej strefie miasta, w bogatych i imponujących rezydencjach, których dorabiają się dzięki jubilerstwo, udzielaniu kredytów, czy zwykłym odkładaniu pieniędzy przez wieki. Zamczyska skryte są w górach, do których prowadzi długa, kamienna ścieżka – najczęściej pokonują ją pod postacią nietoperzy. Pamiętajcie! Aby wampir wszedł do waszego domu musicie go najpierw zaprosić!